Ποίηση του Κώστα Μόντη

Ο Κώστας Μόντης ήταν Κύπριος ποιητής ο οποίος γεννήθηκε στην Αμμόχωστο το 1914. Παρακάτω είναι δύο δικά του ποιήματα.

Μελαγχολικό

Τί να σου πω, Θουλίτσα μου, απόψε που τα σύνεφα μαβρισμένα, βαρεμένα κυλάνε αργά-αργά στον ουρανό κι ίσκιο τους έχουνε τη θλίψη και τη μελαγχολία; Για ποιά μαγνάδια ολόγιομου φεγγαριού και για ναζιάρικα αστεράκια, για ποιό ξεψυχισμένο τραγούδι της θάλασσας και για ποιό ζηλιάρικο μουρμουριστό παράπονο του γέρικου πέφκου να σου μιλήσω;

Τί να σου πω, Θουλίτσα μου, απόψε που μια παράξενη με δέρνει έγνοια και νοιώθω αντρέικελλό της να με κάνη; Για ποιές αγάπες και για ποιά χρυσόνεφα, για ποιά παραμυθένια ζωή και για ποιό ατέλειωτο γιορτάσι να σου μιλήσω;

Πάμε ,καλή μου, πάμε κι ακόμα λίγο η μπόρα θα ξεσπάση και τα πολλά της τα νερά δεν θέλω να φτάξουν Εσένα!...

Πάμε, καλή μου, πάμε κι ακόμα λίγο αδύνατο μου θάναι να κρατηθώ και τα πολλά μου δάκρυα δεν θέλω να τα δης να τρέξουν Εσύ!...

Ξεχύλισμα

Έχω ένα πόνο στην καρδιά κι έχω ένα πόνο!...

Και πέφτει της νυχτιάς κ' η σιγαλιά,

τ' ανάριο το σκοτάδι σιγοστάζει...

Ω, πιο τρανός ξύπνα μου τώρα ο πόνος

και σκουπίζει μέσ' στου γκιώνη τη λαλιά...

Έχω ένα πόνο στην καρδιά κ' έχω ένα πόνο!...

Δεν είναι ν' αγκρικήση τον αφτί,

δεν είναι για τους οίχτους σας πλασμένος.

Και ξέρω: Κι όσο ζω θα μ' ακλουθάη,

μαζί μου και στον τάφο θα θαφτή.

Έχω ένα πόνο στην καρδιά κ' έχω ένα πόνο!...

Κ' είν΄ κάποιο δεντρό πέρα, στην ερμιά,

μισόξερο και θέλω- πόσο θέλω!-

σφιχτά να τ' αγκαλιάσω και να κλάψω

ψυχή όσο δεν έκλαψε καμμιά!...

* Ζωγραφιές από το Pinterest.