Κάλεσμα θανάτου

Οι λεμονιές χλώμιασαν απο τα γειρατιά. Τα φύλλα τους ώχρισαν. ‘Ωρα για το ταξίδι, φύσηξε ο αέρας. Οι γάτες σώπασαν και έφυγαν γι’αλλού.

Που πάτε; Γιατί φεύγετε; Ελάτε πίσω! Ελάτε πίσω.

Μόνη, μόνη έχω μείνει. Εβδομήντα χρόνια, εφτά δεκαετίες. Εφτά μέρες, πέρασαν κιόλας. Χθές δεν ήταν Παρασκεύη; Πέρασε κ΄αυτή. Πέρασαν τα χρόνια. Πέρασαν γέλια, φωνές, λύπες, κρασιά, ελιές, παπαρούνες. Πέρασες και ’σύ. Και ‘γώ; Εγώ γιατί να μένω? Τι περιμένεις εσύ εκεί πάνω; Εσύ γιατί δεν με παίρνεις μαζί σου;

Το τράμ, το τράμ φεύγει, πάρ’ το ! Σταμάτα το! Έφυγε, έφυγε και αυτό! Εκεί, ένα αμάξι. Στάσου! Θέλω να φύγω! Στάσου ! Τρέξε, τρέξε πιο γρήγορα. ‘Ενα, δύο... εφτά . Ξανά! Ένα, δύο...εφτά. Όχι! Όχι! Ανάπνευσε. Σταμάτα! Που πήγες; Που είμαι;

Κυριακάτικο πρωινό. ‘Ανοιξη. Πάσχα. Αχχ, μύρισε τις μαργαρίτες. Σςς, ησυχία, άκου, το φτερούγισμα των πεταλούδων! Όχι ! Τις σκότωσες ! Μαμά , μαμά! Οι πεταλούδες! Ο μπαμπάς... που είναι; Μαμά, κρύφτηκες πάλι;

Έξω, έξω. Έρχομαι μην φύγεις.

Κοίτα τις τριανταφυλλιές, μοιάζουν με συμπιεσμένα, αιματομένα σύννεφα. Σύννεφα... Ζούσα κάποτε εκεί ώσπου ράγισαν απο την ανυπόφορη βλακεία μου. Έπεσα θυμάμαι σε μια τούβλινη αλοιφή. Χώμα ήτανε; Πραγματικότητα? Μα τι να λέω τώρα. Εφτά δεκαετίες. Που είναι οι αιτίες της μελαγχολίας μου;

Άσε, θα φύγω και εγώ. Ησύχασε, έφτασε ο καιρός. Κοίτα τις λεμονιές... μόνιμες καμπάνες της κολάσεως μου. Πρόσεχε μου τις σαν φύγω. Να είσαι καλός μαζί τους, μη σου σπάσουν. Και οι γάτες, η τροφή τους είναι σε ενα πράσινο χαρτόκουτο κάτω από το νιπτήρα. Μην τις μαλώνεις που φεύγουν μόλις φουσκώσουν. Ζώα είναι κι αυτές.

Και άκου, κλείσε μου το σπίτι, φυλαξέ το. Εδώ θα ζω σαν ένα βάζο, ένα σημείωμα, ένα σπασμένο ποτήρι...

Μα να τώρα, ώρα για το ταξίδι! Τι όμορφη μελωδία, άκου!

Ώρα για το ταξίιδι.

Αντίο.

Και ας μην σε νοίαζει που εγώ φεύγω. Και ας μην σ΄ένοιαξε ποτέ.

*Είκονα του Gustav Klimt

#διήγημα