Οπτασία

Κάθησα σήμερα πίσω από ένα φράχτη. Ο καφές έφερνε ομίχλες και ο ήλιος με ζάλιζε έτσι που με 'βλεπε. Ξαφνικά, κάτι σαν στάμπες φάνηκαν στον δρόμο και άρχισαν να κινούνται. Δεν κατάλαβα τι ήταν. Και μετά,

"Να ναι άνθρωποι;" σκέφτηκα και ταράχτηκα. Μα άνθρωποι που να βρεθήκανε στα μέρη αυτά; (μέσα στα τείχη;) Ποιός να τους έφερε;

Δεν πίστεψα.

Κι όμως ακούστηκε από τις σκιές μια φωνή λεπτή, μικρή και μελένια.

"Ναι, άνθρωποι είναι", είπαν τα χείλη μου έτσι όπως καθόμουν μόνη. Έτσι όπως ο ουρανός έπεφτε γαλάζιος πάνω μου.

Πήρα τον καφέ και έφυγα. Πήγα μέσα. Φοβήθηκα μην ήταν οπτασία αυτό που είδα.

Αλήθεια, άνθρωποι υπάρχουν ακόμα;

*Πίνακας του Felix Vallotton.

#διήγημα